Nίκος Δήμου

HMEPOΛOΓIO

ΓΡΑΦΩ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ μέρες πριν τις εκλογές και πολύ απολαμβάνω το θέατρο.
Όταν είσαι απέξω, όταν δεν παθιάζεσαι για κανένα, μπορείς να παραμένεις
θεατής και να χαζεύεις. Έτσι κι αλλιώς, όποιος κι αν εκλεγεί, δεν θα
αλλάξει πολλά πράγματα. Εκτός από τα ακραία κόμματα, όλοι οι άλλοι
σχηματισμοί, που συνήθως παίρνουν και την εξουσία, έχουν μία πανομοιότυπη
πολιτική. Μπορείτε να την ονομάσετε σοσιαλοφιλελεύθερη ή
φιλελευθεροσοσιαλιστική. Οι διαφορές: ο ένας είναι 55% το ένα και 45% το
άλλο, ο έτερος αντίστροφα. Βέβαια, σε στιγμές μελαγχολίας και περισυλλογής,
στενοχωριέμαι όταν βλέπω σε ποιούς εμπιστευόμαστε τις τύχες μας.
Αλλά μετά υπερισχύει η αίσθηση του χιούμορ και της ειρωνείας και διασκεδάζω
βλέποντας πολλούς κλόουν, παλιάτσους και καραγκιόζηδες, να κάνουν του
κόσμου τα κόλπα για να εξασφαλίσουν μερίδα εξουσίας. Να λένε πράγματα που
(ξέρω ότι) δεν τα πιστεύουν, να κυκλοφορούν με ένα μόνιμο χαμόγελο, να
κοψομεσιάζονται στις υποκλίσεις και να ξεχεριάζονται στις χειραψίες. Ακόμα
και οι λίγοι σοβαροί κατεβαίνουν τώρα σκάλες κάτω από το επίπεδό τους.
Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω ακόμα ποιός θα κερδίσει τις εκλογές - ξέρω όμως
ποιός θα τις χάσει. Εμείς οι ψηφοφόροι. Χαμένοι θα είναι επίσης η
αξιοπρέπεια, το καλό γούστο και η σοβαρότητα.

O ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ B. ΛΙΟΥΔΑΚΗΣ από τον Κορυδαλλό, με βάζει στη θέση μου με ένα
συμπαθητικό, αλλά και επιτιμητικό γράμμα. Διάβασε στο τεύχος του Σεπτέμβρη
ότι τον Αύγουστο έμεινα στην Αθήνα και την χάρηκα έτσι άδεια που ήτανε και
με παρατηρεί:
«Ας μην κοροϊδευόμαστε, κύριε Δήμου, εάν είχα κάνει κι εγώ τους
προηγούμενους 11 μήνες τόσα ταξίδια που κάνατε εσείς (και μακάρι όλος ο
κόσμος να είχε τις δικές σας δυνατότητες) θα μου φαινόταν εξοχή μέχρι και η
Νέα Υόρκη - και μάλιστα όλο το χρόνο. Γιατί η εξοχή κύριε Δήμου, δηλαδή η
ηρεμία και η γαλήνη, δεν βρίσκεται στην ύλη αλλά στην ψυχή. Και πως να μην
την έχετε εσείς όταν ένα ολόκληρο χρόνο μας γράφετε για τα ταξίδια σας στις
πανέμορφες πόλεις της Ευρώπης και της Ελλάδας. Για πέστε στον εργάτη που
παίρνει δεκαπέντε μέρες άδεια το χρόνο και έχει ένα κάρο βάσανα επιβίωσης,
να κάτσει στην Αθήνα τον Αύγουστο, να δούμε τι θα σας πει.
Εκτιμώ και σέβομαι τη δουλειά σας και μακάρι να ήταν όλοι άνθρωποι ψυχικά
ήρεμοι όπως εσείς, όταν είστε σε μια από τις περιηγήσεις σας. Μην μας
φέρεστε τόσο σκληρά, σχεδόν ειρωνικά - δεν σας φταίξαμε σε τίποτα.»

ΔΕΧΟΜΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΑΣ κύριε Λιουδάκη, παρ? όλο που μερικές είναι
εκτός πραγματικότητος. Π.χ. όταν γράφετε πόσο «ψυχικά ήρεμοι» είμαστε στις
περιηγήσεις μας (κι εδώ συγκαταλέγω και τον K.K. και τους άλλους συνεργάτες
του περιοδικού) εμείς εδώ γελάμε πικρά. Γιατί οι περισσότερες από αυτές
γίνονται βιαστικά, με άγχος και με την ψυχή στο στόμα. Αλλο αν δεν σας τα
περιγράφουμε αυτά. Ώρες αναμονή στα αεροδρόμια, καθυστερήσεις, διαφορές
ώρας, ταλαιπωρίες. Τις περισσότερες φορές είμαστε ευτυχείς όταν γυρίζουμε
στο σπίτι μας, όπου πράγματι βρίσκουμε ηρεμία και γαλήνη.
Όσο για το θέμα του Αύγουστου - ακόμα και τον καιρό που ήμουνα κατώτερος
υπάλληλος, προσπαθούσα πάντα να πάρω τις 15 ημέρες μου (τώρα και ο εργάτης
έχει 30) σε μήνες «εκτός σεζόν». Ιούνιο, Σεπτέμβριο ή και Μάιο. Διότι και ο
απλός εργάτης τον Αύγουστο θα ταλαιπωρηθεί, όπου κι αν πάει για διακοπές.
Φυσικά αν κλείνει τότε το εργοστάσιό του, δεν έχει επιλογή. Αλλιώς δεν
βλέπω γιατί δεν θα μπορεί κι αυτός να απολαύσει και την άδεια Αθήνα και τις
διακοπές του με λιγότερη πολυκοσμία.
Επειδή μιλήσατε για τα «υπέροχα ταξίδια» μου ας σας διηγηθώ -με συντομία-
το τελευταίο. Διαδρομή: Μόναχο (δύο μέρες) - Κωνσταντινούπολη (4 ημέρες) -
Αθήνα. Ξεκίνησε με μία δίωρη καθυστέρηση. Δύο ώρες καθηλωμένοι στο
αεροπλάνο, λόγω απεργίας (ή πως αλλιώς την λένε) των ελεγκτών εναέριας
κυκλοφορίας. Συνολικά το ταξίδι από το σπίτι στην Αθήνα ώς το ξενοδοχείο
στο Μόναχο κράτησε εννέα ώρες. (Έχω ξαναγράψει πόσο μισώ την ετεροκίνηση -
και ιδιαίτερα με ιπτάμενα μέσα, που σε μεταφέρουν σαν πακέτο.) Αγχος σε όλη
τη διαδρομή αν θα προλάβω το ραντεβού μου στο Μόναχο. Φτάνοντας εκεί η
θερμοκρασία (2 Σεπτεμβρίου) ήταν 5 βαθμοί. Πάγωσα. Την άλλη μέρα το πρωί
αναγκάστηκα να αγοράσω ένα ζεστό ρούχο, γιατί είχα γίνει μπλε. Την επόμενη,
στο αεροδρόμιο μου κλέβουν το πορτοφόλι μου με χρήματα και όλες μου τις
πιστωτικές κάρτες. Τρέχοντας (είχαν αναγγείλει την πτήση μου όταν το
ανακάλυψα) πήγα στο γραφείο απωλεσθέντων και στην αστυνομία - χωρίς
αποτέλεσμα. Αγωνία να φτάσω στην Κωνσταντινούπολη για να μπλοκάρω εγκαίρως
τις πιστωτικές κάρτες. Αυτό μου έφαγε όλη την πρώτη μέρα (κοστίζοντας και
ένα κόσμο σε τηλεφωνήματα). Την δεύτερη έβρεχε καταρρακτωδώς - αδύνατο να
φωτογραφήσω. Ευτυχώς η τρίτη ήταν καλή - έκανα τη δουλειά μου. H τέταρτη,
ημέρα επιστροφής ήταν η χειρότερη του ταξιδιού. Κωνσταντινούπολη - Αθήνα,
δέκα ώρες ατελείωτες! Εξήμιση έφυγα από το ξενοδοχείο τέσσερις και τριάντα
έφτασα στο σπίτι μου.
Εκτός από τις συνήθεις καθυστερήσεις (δύο ώρες να έρθει το αεροπλάνο και
άλλη μία να κόβει βόλτες πάνω από την Αθήνα μέχρι να πάρει σειρά για
προσγείωση) περιμέναμε ΜΙΑΜΙΣΗ ΩΡΑ για τις αποσκευές μας! Τις είχαν ξεχάσει
σε μια γωνιά του αεροδρομίου - και αν δεν γινόταν ο καυγάς της αρκούδας,
δεν θα τις φέρνανε ποτέ! Όπου απεδείχθη πως το αεροδρόμιο μας είναι τελειώς
αυτοματοποιημένο - διότι λειτουργεί χωρίς υπεύθυνο. Μια ώρα εγώ κι άλλοι
δέκα τυχεροί επιβάτες ψάχναμε για κάποιον αρμόδιο, διευθυντή, υποδιευθυντή,
έστω κλητήρα - κανείς. Όλοι ήταν είτε αναρμόδιοι, είτε απόντες.
Αλλά το τελικό χτύπημα το δέχθηκα όταν επιτέλους βγήκαμε και αναζητήσαμε
ταξί. Επειδή μπορεί να μην με πιστέψετε, παραθέτω φωτογραφία της ουράς.
Αλλη μιάμιση ώρα αναμονή μέσα στον ήλιο! Έτσι φτάσαμε η πτήση μιας ώρας να
χρειαστεί δέκα.
(Είχα καιρό να πετάξω με Ολυμπιακή - και θα κάνω πολύ περισσότερο. Ναι -
στην Τουρκία όλα ήταν πολύ πιο οργανωμένα...)
Βλέπετε κύριε Λιουδάκη, υπάρχει και η άλλη πλευρά των πραγμάτων.

KAI MIA ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ για να δείτε άλλη μια φορά, αγαπητοί αναγνώστες, τη
διαφορά ιδιωτικού και κρατικού φορέα. Όταν δήλωσα την απώλεια για τις
πιστωτικές κάρτες μου, ζήτησα ταυτόχρονα και την αντικατάστασή τους. H
Diners αντικαταστάθηκε σε δύο μέρες - την βρήκα ήδη στο σπίτι μου όταν
επέστρεψα. H Visa (Τράπεζα Πίστεως) έκανε δέκα μέρες. Ενώ η Eurocard
(Εθνική Τράπεζα) μου εζήτησε να πάω στην τράπεζα, να υποβάλω νέα αίτηση με
όλα τα στοιχεία μου (λες και δεν τα είχαν) και χρειάστηκε είκοσι έξι
ολόκληρες μέρες για την αντικατάσταση. A! και επιπλέον με τιμώρησε
χρεώνοντάς μου «έξοδα απώλειας κάρτας».
Στο εξωτερικό η αντικατάσταση κάρτας γίνεται αυθημερόν - όχι από
φιλανθρωπία. Οι τράπεζες ξέρουν ότι όσο δεν έχεις κάρτα χάνουν έσοδα.
Αλλά τώρα σιγά μην νοιάζεται κοτζάμ Εθνική για τα έσοδά της...

ΘΑ EXETE ΑΚΟΥΣΕΙ KAI ΕΣΕΙΣ για το κυκλοφοριακό χάος της Κωνσταντινούπολης.
Σας διαβεβαιώνω λοιπόν πως δεν είναι χειρότερο από το δικό μας. Και πέρυσι
(που είχα πάει με το δικό μου αυτοκίνητο) και φέτος που κυκλοφορούσα με
ταξί - ένιωσα πολύ οικεία. Σαν στο σπίτι μου. Μόνο που, στο μποτιλιάρισμα,
αντί να βλέπεις από το παράθυρο του ταξί καμπαναριά, έβλεπες μιναρέδες.
H Πόλη πάντα πανέμορφη - και το φαΐ του «Παντελή», αξεπέραστο. Αξίζει τον
κόπο να ξαναταξιδέψει κανείς εκεί, μόνο για τις γευστικές απολαύσεις. (Ναι,
ο «Παντελής» είναι Έλληνας - και δεν λέγεται Παντελής, αλλά Χρήστος.
Παντελής ήταν ο πατέρας του, διάσημος παλαιός εστιάτωρ. O γιος σπούδασε
γιατρός νεφρολόγος στην Αμερική - αλλά τελικά συνεχίζει την οικογενειακή
παράδοση.)

ΟΔΗΓΗΣΑ TO ΚΑΛΥΤΕΡΟ δίλιτρο GT της αγοράς. Μπορεί το Renault Williams και
το Escort Cosworth να είναι πιο ασυμβίβαστα σπορ - αλλά η Opel Calibra
Turbo 4X4 είναι εξίσου γρήγορη και ταυτόχρονα άνετη, πολυτελής και
ταξιδιάρικη.
Τα στοιχεία: 204 ίπποι DIN στις 5600 σ.α.λ., ροπή 280 nm στις (προσοχή!)
2400 σ.α.λ. Επιτάχυνση 0-100 σε 6.9", ανωτάτη 248 (το Sport Auto έπιασε
259!) χλμ./ώρα.
O μέγας μάγος των τούρμπο Fritz Indra (γνωστός από τα αριστουργήματα που
έβγαζε όταν εργαζόταν στην BMW Alpina - τώρα υπεύθυνος εξέλιξης στην Opel)
δημιούργησε τον καλύτερο κινητήρα τούρμπο που έχω οδηγήσει. Κατάφερε να
ξεπεράσει τα δύο βασικά μειονεκτήματα όλων των τούρμπο: την έλλειψη
απόκρισης στις χαμηλές στροφές - και την μεγάλη κατανάλωση. Αντίθετα π.χ.
με την Alfa 164 το αυτοκίνητο τραβάει ομαλότατα από τις 1500 στροφές και
δεν παρουσιάζει ξαφνικές εξάρσεις ιπποδύναμης. Και αντίθετα με την Celica
Carlos Sainz η μέση κατανάλωσή του κυμαίνεται από 11-12 λίτρα στα εκατό -
μέγεθος αδιανόητο για τετρακίνητο τούρμπο!
Το πως τα κατάφερε αυτά ο κ. Indra θα σας το αναλύσουν άλλοι αρμοδιότεροι
εμού. (Περιληπτικά: βάζοντας ένα νέο πολύ μικρό και γρήγορο
στροβιλοσυμπιεστή και ενσωματώνοντάς τον μέσα στην πολλαπλή εξαγωγής.) Το
συνολικό αποτέλεσμα μετράει - κι αυτό είναι ένα ιδιαίτερα γρήγορο και
πολιτισμένο αυτοκίνητο.
Το κράτημα, με την τετρακίνηση είναι άψογο - και παρ? όλο που η ανάρτηση
είναι σφιχτή, παραμένει εξαιρετικά άνετη. Όσο για τον εξοπλισμό του είναι
φεουδαρχικός: δερμάτινο σαλόνι, airbag, κλιματισμός, ABS, ανοιγόμενη οροφή,
ραδιοκασετόφωνο με πολλά ενσωματωμένα ηχεία, θερμαινόμενα καθίσματα,
κεντρικό κλείδωμα με συναγερμό, bordcomputer -κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο- όλα
στάνταρ!
Μερικά ακριβά πράγματα είναι φθηνά. Αν σκεφθεί κανείς το τι προσφέρει, η
Calibra turbo -στα δωδεκάμιση εκατομμύρια- είναι... ευκαιρία!

OI ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ στην πρόσκληση της στήλης για ακόμα καλύτερες
επωνυμίες εταιριών τύπου ΡΕΤΑΛΕΞ. Έτσι ο κ. K. Λουλάκης από το Ηράκλειο
Κρήτης μου έστειλε μια φωτογραφία με την επιγραφή ΕΥΡΟΣΚΑΛ (αν δεν πήγε ο
νους σας, πρόκειται για σκαλωσιές) και κάποιος ανώνυμος την επιγραφή
ΑΝΥΨΩΠΡΟΚΑΤ επί γερανού. (Ευχαριστώ αμφοτέρους!) Δυστυχώς η πρώτη
φωτογραφία δεν αναπαράγεται τεχνικά. H δεύτερη δημοσιεύεται - με την
παρατήρηση ότι αποτελεί νέο επίτευγμα η σύνθεση ακόμα περισσότερων
στοιχείων σε μία λέξη (και ανύψωση και προκατασκευή). Εν τω μεταξύ
ανακάλυψα και μια εταιρία που λέγεται ΣΑΛΙΓΚΑΡ και εμπορεύεται (τι άλλο)
σαλιγκάρια...
Γιατί να μην υπάρχει και ένα κόμμα που να ονομάζεται ΣΑΧΛΑΜΑΡ;

ΥΓ.: Αραγε οι εταιρίες της κινητής τηλεφωνίας κάνουν μόνο διαφήμιση ή
ασχολούνται και με την... ίδια την τηλεφωνία; Γιατί η ποιότητα της είναι
ΑΘΛΙΑ. Δοκίμασα και τα δύο δίκτυα - και απογοητεύθηκα πλήρως. Το ίδιο
απογοητευμένοι είναι όσοι γνωστοί μου έχουν αποκτήσει αυτό το πανάκριβο
αστείο._Ν.Δ.